Ronde om Texel 2005
Drie jaar geleden was ik er voor het eerst, tijdens een gedenkwaardige ronde onder "epic conditions" zoals de windsurfers het noemen. Dit jaar vaar ik 'm met Thierry, na een half seizoen wedstrijdzeilen op onze pasgekochte Dart, en mijn grootste angst is dat het op die ene dag in het jaar windkracht twee wordt en we urenlang rond het eiland drijven. Thierry's vorige Texel-deelname was op 15-jarige leeftijd en ik zou zijn jeugdherinnering niet willen vertroebelen door hem over te halen tot een langdradig dobberfestijn.
Dit jaar worden mijn stoutste dromen overtroffen: iets minder heftige wind, iets hogere branding maar vooral een supergunstige windrichting. Met noordwest 4 à 5 moeten we bij wijze van spreken in twee lange rakken het eiland kunnen ronden. Dus snuiven we op de veerpont vanaf Den Helder vol goede moed de noordzeelucht op terwijl we ons aan de reling met behulp van bier en chips voorbereiden op de dag van morgen. Eenmaal op het strand is de legodoos die Dart 18 heet weer in no-time vaarklaar gemaakt.
De volgende ochtend zijn de weersomstandigheden precies zoals sinds drie dagen voorspeld, dus dat wordt feest. Om 10 uur stipt zal de helicopter de welbekende rookbom uitgooien over de 2km brede startlijn. We kiezen ervoor om snel na de briefing al om 9 uur het water op te gaan. Lekker veel tijd om "in te zeilen" maar vooral: lekker de ruimte om netjes door de aanzienlijke branding heen te komen met nog 580 bootjes op het droge. Terwijl ik de boot in zee trek zie ik vijftig meter rechts van ons al de eerste catamaran omgaan in de branding. In de drie seconden die volgen wordt de boot volledig gesloopt. Dat begint lekker, terwijl Thierry het van achter het grootzeil volgens mij niet eens ziet. De golven zijn ons beter gezind, het gaat lekkerder nog dan op de beruchte zondag van de North Sea Regatta vorige maand. Na de nodige rakken invaren zetten we de fok bak en wachten we het begin van de startprocedure af.
Ondanks een wat verwarrend vlaggenspel passeren we vrijwel op de seconde de startlijn. We zijn in de race, en hoe! Een knobbelige zee is het juiste understatement, en wat gaat het met onze bescheiden 16m2 bizar hard. Zoals we op het strand al met onze klasse-concurrenten constateerden is het echt Dart-weer, en we varen 'm continu op één romp. De manier om deze boot goed op snelheid te krijgen. De consequentie is dat ik staand in de trapeze bijna altijd het lijntje vast moet houden dat Thierry op heuphoogte aan zijn trapezebroek heeft zitten om wegglijden te voorkomen. Een ei van columbus, in combinatie met zijn antisliplaag. Een aantal keren komt het voor dat zijn willoze benen door de overslaande golven over de achterbeam overboord slaan zodat ik even het roer moet overnemen terwijl hij beide handen gebruikt om zijn onderstel (en soms ook de complete traveller en grootschoot) te herpositioneren. Valt nog best mee vergeleken met een kennis van mij die in dezelfde race tot tweemaal toe van boord geslagen is.
Voorbij de vuurtoren komen we in het rustiger water van de vaargeul richting VC-boei. Nou ja, rustig... hier een botsing van twee boten, daar een Inter 20 op zijn kant met een gebroken zwaard: de ondieptes aan beide kanten zijn verraderlijk, de vloot is hier wat eerder dan de wedstrijdleiding had berekend, met het oog op het opkomend tij. Gelukkig heeft de Dart geen zwaarden en hoeven we alleen aan de roeren te denken, en al het overig vaarverkeer. Die fok! die fok! roept Thierry, en ik schakel weer terug uit standby naar de hectiek van de wedstrijd. De schootbediening is centimeterwerk en ook in deze racebaan richting Waddenzee moet de aandacht 100% zijn.
Eenmaal voorbij de VC-boei loeven we op naar halvewindse koers hetgeen een flinke acceleratie geeft. Hier sneuvelt menig snelheidsrecord, dat weet ik zeker, had ik nou maar een gps. Net op een moment dat ik het roer even van Thierry heb overgenomen slaat het onheil toe: door een losgeschoten borgplaatje laat de crossbar opeens de stuurboord-helmstok los! De verbinding met het overgebleven roer is nu wel heel flexibel: druk geven is er niet meer bij dus als de boot nu gaat afvallen slaan we geheid over de kop. De lijgierigheid valt gelukkig mee en terwijl Thierry de crossbar grijpt en de schoot iets viert kan ik, nog steeds vanuit trapeze, de boel zowaar weer fixeren met het bijna in zee verdwenen borgplaatje. Daar komen we mooi mee weg.
Voorbij Ouderschild neemt de wind wat af. Ik moet weer aan boord, en zelfs naar het midden om de boot te laten hellen. Op het Marsdiep komt ons weer een volle bak zeewind tegemoet, samen met een indrukwekkende deining. Wat een golven, de noordwestenwind heeft ze de afgelopen uren flink opgehoogd. In de verte zien we een vreemd verschijnsel, een soort witte strook aan de horizon. Naarmate we verder komen blijkt deze surrealistische verschijning een enorme zandplaat te zijn, met figuren (mensen of dieren?) op het strand. Wat de meer ervaren Texel-zeiler allang weet is dat dit de Noorderhaaks is (de Razende Bol voor locals), een ongerepte zandplaat die zich met tientallen meters per jaar in noordelijke richting verplaatst.
Bij het opkruisen door het Molengat is het oppassen geblazen met voorrangssituaties, de hoge golven, en de nabijheid van de branding bij Texel. Terwijl we de een na de andere golftop nemen herinner ik me een typische Thierry-uitspraak: "vergeet niet te genieten!" Maar nu nog even de aandacht erbij, de race is nog niet ten einde.
Na een lang rak over dit berglandschap finishen we uiteindelijk met 3 uur 32 min op de klok. Via een omtrekkende beweging (de finishlijn opnieuw passeren is uit den boze, op straffe van diskwalificatie) landen we eindelijk weer op het eiland en is onze ronde definitief volbracht. Naderhand blijkt dat we om de eerste gate heengevaren zijn, in strijd met de veiligheidsregels, hetgeen ons (samen met ruim 100 andere teams, van de 250 finishers) een DSQ oplevert. Maar hoe de uitslag ook is, deze tour nemen ze ons niet meer af.
